Amblyopia – wada wzroku, która dotyka do 5% dzieci.

Tutaj dowiesz się wszystkiego, co musisz wiedzieć o niedowidzeniu u dzieci.
Szczególnie ważne jest, aby rodzice rozpoznali wczesne objawy, aby podjąć środki zaradcze za pomocą odpowiedniej metody leczenia.
Przedstawiamy również najczęstsze przyczyny, wyjaśniamy, w jaki sposób możliwa jest bezbolesna i zabawna diagnoza oraz które metody leczenia są szczególnie obiecujące.

Definicja niedowidzenia: czym jest niedowidzenie u dzieci?

Amblyopia, zwana również potocznie „niedowidzeniem”, to zaburzenie widzenia, które rozwija się głównie w dzieciństwie lub jest wrodzone.
To zaburzenie wzroku występuje, gdy rozwój wzroku jest zaburzony, a mózg nie może wykorzystywać obu oczu w równym stopniu.
Zazwyczaj jedno oko jest dotknięte niedowidzeniem, podczas gdy drugie ma normalną ostrość wzroku.
Przyczyny mogą być różne, w tym problemy strukturalne w oku, nierówna ostrość widzenia między oczami lub zaburzenia mięśni oka.
Jeśli niedowidzenie nie zostanie wcześnie rozpoznane i leczone, może prowadzić do trwałych problemów.
Dlatego szybka diagnoza i odpowiednia terapia, często w formie terapii okluzyjnej lub innych środków, ma kluczowe znaczenie dla promowania najlepszego możliwego rozwoju u dzieci dotkniętych chorobą.

Przyczyny niedowidzenia: czynniki ryzyka

Niedowidzenie może być wywołane różnymi przyczynami, które upośledzają prawidłowy rozwój wzroku.
Najczęstsze przyczyny niedowidzenia to

• Zez (zez): Kiedy dziecko cierpi na zeza, jedno oko odchyla się od normalnego ustawienia.
  W takich przypadkach mózg może tłumić obraz z odchylonego oka, aby uniknąć podwójnego widzenia.

• Anizometropia: Dzieje się tak, gdy dwoje oczu ma różną ostrość widzenia.
  Mózg faworyzuje oko z lepszym widzeniem, podczas gdy drugie oko pozostaje słabo rozwinięte.

• Zablokowane widzenie: Fizyczna blokada, taka jak zmętnienie soczewki oka (zaćma) lub inne schorzenie oka, może uniemożliwić wyraźne widzenie przez chore oko i prowadzić do niedowidzenia.

• Błąd refrakcji / wada wzroku: Nierównomierne wady refrakcji w oczach, takie jak dalekowzroczność lub astygmatyzm, mogą również prowadzić do niedowidzenia, jeśli nie zostaną skorygowane.
• Czynniki genetyczne: Niedowidzenie może mieć również podłoże genetyczne.
  Jeśli niedowidzenie występuje w rodzinie, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia tego zaburzenia widzenia u dzieci.

Objaw po objawie: Jak rozpoznać niedowidzenie u dzieci?

Słaby wzrok często przebiega mniej lub bardziej bezobjawowo, zwłaszcza we wczesnych stadiach.
Oznacza to, że rodzicom i opiekunom może być czasem bardzo trudno rozpoznać, czy dziecko ma problemy ze wzrokiem.
Dlatego też zaleca się, aby zabierać dziecko do okulisty w regularnych odstępach czasu, aby upewnić się, że jego wzrok rozwija się prawidłowo.

Jeśli zauważysz u siebie następujące objawy niedowidzenia, czas umówić się na wizytę u zaufanego okulisty.
Dlaczego tak ważne jest zdiagnozowanie i, jeśli to konieczne, leczenie niedowidzenia w odpowiednim czasie: więcej na ten temat za chwilę.

Wczesne wykrywanie niedowidzenia: na co zwracają uwagę rodzice

• Mrużenie oczu w życiu codziennym: Gdy dziecko ma problemy z ustawieniem oczu w skoordynowany sposób i skupieniem uwagi na przedmiotach.
  Zez – lub mrużenie oczu – jest często stosunkowo łatwy do rozpoznania.
  Jest to wyraźna wskazówka, że może występować niedowidzenie.
• Jednostronna wizja: Dzieci dotknięte chorobą często starają się widzieć więcej „zdrowym” okiem.
  Jest to zauważalne na przykład podczas zabawy lub czytania.
• Drganie gałek ocznych (oczopląs): Niekontrolowane drganie lub ruch oczu może również wskazywać na problemy z widzeniem – w tym niedowidzenie.
• Ograniczona ruchomość oczu: Gdy jedno oko nie może patrzeć we wszystkich kierunkach lub poruszać się bez ograniczeń.
• Zachowanie polegające na unikaniu: Gdy tylko dzieci zdadzą sobie sprawę, że mają problemy ze wzrokiem, często zaczynają unikać kontaktu z otoczeniem.
  Starają się jak najmniej polegać na wrażeniach wzrokowych.

Diagnoza niedowidzenia u okulisty: nie bój się badania

Dzieci często obawiają się badań lekarskich.
W tym przypadku jest to jednak bezpodstawne.
Diagnoza niedowidzenia jest całkowicie bezbolesna dla małego pacjenta i przebiega w zabawny sposób.
Wizyta u okulisty jest jednak niezbędna – rzetelna autodiagnoza nie jest możliwa.

1. Badanie oczu (pomiar ostrości wzroku): Określenie ostrości wzroku oczu za pomocą wykresu ostrości wzroku w celu rozpoznania, czy oczy funkcjonują inaczej.
2. Test zeza: Sprawdzenie, czy oczy mogą być ustawione w sposób skoordynowany lub czy dziecko mruży oczy.
3. Test refrakcji: Czy masz krótkowzroczność (krótkowzroczność), dalekowzroczność (nadwzroczność) lub astygmatyzm (skrzywienie rogówki)?
   Nierówne błędy refrakcji mogą prowadzić do osłabienia wzroku.
4. Test mobilności: W zabawny sposób określ, czy oczy mogą poruszać się tak, jak powinny.
5. Reakcja źrenic: Test funkcji neurologicznych poprzez zmianę źrenic pod wpływem światła.

Jeśli po tych bezbolesnych i krótkich badaniach nadal istnieją wątpliwości, w wyjątkowych przypadkach może być konieczne zastosowanie procedury obrazowania.
Na przykład badanie oka lub optyczna koherentna tomografia (w skrócie OCT).

Leczenie niedowidzenia

Obecnie istnieją różne skuteczne metody leczenia rozpoznanej niedowidzenia.
Wybór formy leczenia niedowidzenia zależy od przyczyny i nasilenia niedowidzenia.
Zdecydowanie najczęstszą metodą leczenia jest terapia okluzyjna jest przeprowadzana. Jednakże, stosowanie krople do oczu z atropiną mogą być obiecujące.
Widzenie „zdrowego oka” jest tymczasowo ograniczone przez krople.
Zmusza to mózg do skoncentrowania się na wrażeniach wizualnych „słabszego oka” i przyspieszenia rozwoju.

Jeśli przyczyną wady wzroku jest wada wzroku, taka jak krótkowzroczność, dalekowzroczność lub astygmatyzm, wystarczające może być skorygowanie jej za pomocą okularów lub soczewek kontaktowych. okulary lub soczewki kontaktowe do wyrównania.
Rozwój wzroku może być wtedy kontynuowany normalnie, a zaburzenia widzenia zmniejszają się.

Ponadto często wspomina się o Trening widzenia zestaw: Są to ćwiczenia i gry wizualne, które są szczególnie odpowiednie dla dzieci i pomagają poprawić percepcję wzrokową i koordynację.

Terapia okluzyjna dla osób słabo widzących

Terapia okluzyjna jest zdecydowanie najczęściej stosowaną metodą leczenia niedowidzenia.
Polega ona na tymczasowym zakryciu i zatkaniu zdrowego oka plastrem w celu stymulacji i wsparcia słabszego oka.
Celem jest poprawa rozwoju wzroku oka zagrożonego niedowidzeniem i trwałe zwiększenie ostrości wzroku.
Terapia okluzyjna jest przeprowadzana w trzech fazach:

1. Faza: Diagnoza i przepisywanie leków
2. Faza: Dobre oko jest zakryte okularami lub plastrem.
   Okres jest ustalany przez okulistę.
   Terapia trwa zwykle od kilku tygodni do kilku miesięcy.
3. Faza: Badanie pośrednie i końcowe.
   Postępy są sprawdzane przez okulistę w regularnych odstępach czasu.
   Aż do osiągnięcia pożądanej korekcji.

Leczenie okluzji działa tak dobrze, ponieważ zmusza słabsze oko do aktywniejszego udziału w procesie widzenia i wzmacnia połączenia neuronalne w mózgu.

Dlaczego wczesne leczenie jest ważne?

Im wcześniej rozpocznie się leczenie niedowidzenia, tym większe szanse na sukces.
Wynika to z kilku czynników.
Przede wszystkim oko znajduje się w krytycznej fazie rozwoju w dzieciństwie, kiedy to zwykle występuje niedowidzenie.
Jeśli interakcja między mózgiem a okiem nie może rozwijać się normalnie, może to prowadzić do długotrwałych problemów.
Dzieje się tak, ponieważ mózg dziecka jest szczególnie plastyczny.
Oznacza to, że jest w stanie szybko się przystosować i uczyć.
W związku z tym mózgowi łatwiej jest przeciwdziałać niedowidzeniu w młodym wieku – ergo: wskaźnik skuteczności leczenia wzrasta.

Jeśli amblyopia pozostaje nieleczona zbyt długo, może w najgorszym przypadku prowadzić do trwałych problemów, które trudno jest zrekompensować konwencjonalnymi metodami.
Oprócz czysto wizualnych skutków, jakie wada wzroku ma bezpośrednio, taka słabość może również zmniejszyć społeczne i akademickie wyniki dziecka.
Osoby, które nie widzą dobrze, są mniej zdolne do nauki, a kamienie milowe rozwoju w życiu dziecka stają się trudniejsze do osiągnięcia.